جستجو

خالی شدن باشگاه‌ ها در کنار بازار دوسیب نعنا

به نظر شما چرا با اینکه تقریباً هیچ تجهیزات و هزینه خاصی برای پیاده روی نیاز نیست و با تمام تلاش‌های صورت گرفته توسط فدراسیون ورزش‌های همگانی و حتی تهیه انگیزه‌های بیرونی (هر چند اندک) باز مردم ما چندان روی خوش به ورزش نشان نمی‌دهند؟ چرا در شرایط کرونایی، جلوی برخی سفره‌خانه های سنتی هنوز پُر از موتور است ولی باشگاه‌ها دارند با کمتر از نصف قیمت ابزار ورزشی خودشان را حراج می‌کنند؟ آیا هدف، وسیله را توجیه کرده است؟ (ماکیاولیسم) آیا مردم برای رهایی از مشکلات نیکوتین را به اندورفین ترجیح داده‌اند؟ پیاده روی برای ترویج، بیشتر از تبلیغ به دل خوش نیاز دارد. چیزی که در حال حاضر و با تحمیل شرایط اقتصادی به خانواده‌ها، کمتر در مردم دیده می‌شود. قشر مرفه جامعه که در شعبات وی آی پی باشگاه‌ها و یا نهایتاً در باشگاه انقلاب تهران بی هیچ دغدغه‌ای کارت می‌کشند و تنها چیزی که برای ورزش و لذت بردن لازم است بلد باشند، رمز کارت بانکی شان است. کاری که نیاز است انجام شود، خیلی فراتر از اختیارات یک فدراسیون ورزشی (همگانی) و یا یک وزارت (وزارت ورزش و جوانان) است. به نظرم تصمیماتی حاکمیتی و فرا قانونی نیازه تا سلامت مردم که اصلی‌ترین سرمایه یک کشوره، بیشتر از این تهدید به نابودی نشود. باشگاه‌ها صرفاً منبع درآمد قشر خاصی به نام مربی نیستند، بلکه مویرگ‌های آبرسانی به تنه فرتوت سلامت جامعه‌اند. به جای سوت زدن و تعطیلی هوم‌جیم ها، به فکر تربیت و تزریق مربیان متعهد، اخلاق‌مدار و متخصص به این پتانسیل خودجوش باشیم تا همان درصدِ کمِ احتمالیِ متصور هم برای تمرین افراد امن باشد. در آخر تاکید می‌کنم اگر به فکر دلِ خوش مردم باشیم، آن‌ها خودشان راه خواهند رفت. هرچند همه این مطالب چیزی از مسئولیت ما برای ترویج ورزش و تشویق آنان به پیاده روی کم نمی‌کند.

نویسنده: محمد علی پیرانی ویراستار: مهرداد غفاری

vayasport.comدسته‌بندیفرهنگی اجتماعیکلید‌واژهباشگاه لوازم ورزشی قلیان دو سیب نعنا201 بازدید