ورود
جستجو
سرچشمه
علم تمرین
زیبایی
خبر و تحلیل
جستجو
مربی بی دفاع
مدت‌ها قبل در زمان کرونا در این فکر بودم که می‌توان در کنار
مدافعان سلامت
به صفت
مدافعان تندرستی
هم فکر کرد و چه کسانی لایق‌تر از مربیان برای اعطای این عنوان زیبا. در تکاپوی این افکار می‌دانم که این صفت‌ها و عناوین برای مربیان نان و آب نمی‌شو‌د. هنوز که هنوز است
مربیگری
در ایران شغل محسوب نشده و مربیان فاقد نظام، اتحادیه و صنف برای پیگیری مطالبات به حق خود هستند. آنجا که صحبت از دوره آموزشی، فروش کارت مربیگری و دریافت هزینه است، مربیان جایشان بر عرش است و آنجا که صحبت از حمایت و بیمه و سابقه شغلی است، فرش که هیچ، بر روی زمین هم جایی برایشان باز نشده است. این‌ها را نگفتم که جایگاهی در مقام منتقد وضع موجود برای خود رقم بزنم، این‌ها را گفتم که بدانید مشکلات را می‌دانم و به نوبه خودم شرمنده و نگران این وضعیت هستم. مطالعات آماری جسته و گریخته مرتبط با وضعیت مربیان نشان می‌دهد:
۱-
درآمد 58 درصد مربیان از بین رفته است.
۲-
23 درصد مربیان تعدیل شده‌اند و از این تعداد ۶۰ درصد هنوز موقعیت شغل جدیدی برای خود دست و پا نکرده‌اند.
۳-
83 درصد مربیان به سمت کلاس‌ها و فعالیت‌های آنلاین رفته‌اند. این در حالی است که بر اساس اطلاعات موجود، بیش از 90 درصد مربیان به دلیل نوع توافق کاریشان با باشگاه‌ها به عنوان
مربی آزاد
و یا
مربی خصوصی
از بیمه‌های بیکاری و تسهیلات بانکی محروم شدند و البته اگر هم نمی‌شدند توان پرداخت اقساط آن‌ها را با این شرایط درآمدی نداشتند. صنعت ورزش ایران با محوریت بخش خصوصی در حال ورود به مرحله جدیدی از بحران است و مربیان یا همان مدافعان تندرستی، از حداقل‌های قانونی حمایت هم برخوردار نیستند؛ از این رو باید:
۱-
با تعامل موثر دستگاه‌های دولتی مرتبط، حرفه مربیگری به عنوان یک
شغل
به رسمیت شناخته شود.
۲-
بیمه اختصاصی مربیان با شرایط ویژه متناسب با نیاز آنان طراحی و ارایه گردد.
۳-
نظام مربیگری کشور به عنوان بخش مهمی از سازمان نظام تخصصی کشور طراحی و در کوتاه‌ترین زمان ممکن استقرار یابد.
۴-
با توجه به قانون جدید وزارت ورزش و جوانان، از تشکیل اتحادیه مربیان حمایت شود. به نوبه خودم پیگیر تحقق اقدامات مذکور خواهم بود؛ شاید برای خیلی‌ها دیر شده باشد ولی برای مربیان آینده حتما کارگشا خواهد بود؛ إن شاء الله
نویسنده:
رضا شجیع
ویراستار:
مهرداد غفاری
کلیدواژه
مربی